Εργασία και Χαρά ....

Μια από τις σταθερές φράσεις που ακούει κανείς μόλις έρθει σε αντιπαράθεση με τον εργοδότη του, είναι : « ξέρεις πόσοι σαν κι εσένα περιμένουν να πάρουν τη θέση σου?» ή « πάλι καλά να λες που έχεις δουλειά με τέτοια ανεργία …» ή « άμα κλείσει η εταιρεία θα μείνετε όλοι σας άνεργοι, κι άντε να δούμε που θα βρείτε δουλειά μετά».

Μέχρι που χθες σε μία διαβούλευση εργασιακού περιεχομένου μεταξύ εργοδότη και εργαζομένων ακούστηκε και το εξής υπέροχο από την εκπρόσωπο του εργοδότη ….. : «κανονικά θα έπρεπε να έρθετε μόνοι σας και να προτείνετε την περικοπή των μισθών σας, για να σωθεί η επιχείρηση από την οποία τρώτε και εσείς και η οικογένειές σας, γιατί κύριοι αυτό είναι Α Λ Λ Η Λ Ε Γ Γ Υ Η !!!!!!» .

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

Ή μήπως όχι …?

Πριν από πολλά χρόνια είχα διαβάσει πως ο καπιταλισμός δεν είναι ικανός να λειτουργήσει χωρίς την ύπαρξη ενός συγκεκριμένου ποσοστού ανεργίας. Τότε είχε ηχήσει κάπως περίεργα στα αυτιά μου. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ακόμη ότι και η εργασία αυτή καθαυτή είναι ένα εμπορικό προϊόν. Πράγμα που σημαίνει ότι πωλείται και αγοράζετε σε κάποια αγορά, η οποία με την σειρά της υπόκεινται στους κανόνες του ανταγωνισμού – θεμέλιο του ίδιου του συστήματος.

Σε κάθε τέτοια περίπτωση λοιπόν, έχουμε ως δεδομένο ότι για κάθε θέση εργασίας υπάρχουν πολλοί υποψήφιοι εργαζόμενοι. Αυτό έχει ως άμεση συνέπεια την ολοένα και μεγαλύτερη προσπάθεια του κάθε εργαζόμενου για ανάπτυξη των ικανοτήτων του ώστε να αυξήσει την περίπτωση πρόσληψής του. Άρα καλά σχολεία, επιπλέων χρόνια σπουδών, ακριβά σεμινάρια, συνεχή και σχεδόν ολοήμερη ενασχόληση με το αντικείμενο εργασίας του καθενός. Μια επένδυση που κάνει ο κάθε εργαζόμενος και που ευελπιστεί να αποσβέσει κάποια στιγμή στο μέλλον βρίσκοντας μια αξιοπρεπή εργασία. Μια προσπάθεια που δεν σταματά με την εύρεση εργασίας, αλλά συνεχίζετε καθ’ όλο τον εργασιακό βίο, μιας και υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο ο εργαζόμενος να θεωρηθεί ανεπαρκής.
Έτσι λοιπόν βρίσκετε ο εργαζόμενος, με υψηλό επίπεδο γνώσεων σε πάνω από ένα αντικείμενα συνήθως, στο γραφείο κάποιας επιχείρησης προσπαθώντας να πουλήσει το προϊόν του – την εργασία.

- Τι ξέρεις ?
- Τα πάντα
- Πόσα θές ?
- Τόσα
- Ναι αλλά ξέρεις …. Υπάρχουν άλλοι τόσοι…… τώρα πόσα θές ?
- Τίποτα
- Ωραία, προσλαμβάνεστε !

Μήπως όμως θα μπορούσε να είναι και κάπως έτσι ?

- Τι ξέρεις ?
- Τα πάντα
- Πόσα θες ?
- Τόσα
- Εμείς δίνουμε τίποτα
- Α ! συγνώμη δεν μπορώ ! πάω στους δίπλα !!!
- Ε ! εντάξει, τόσα θες τόσα θα σου δώσω ….
- Ωραία, καλή αρχή λοιπόν

Σε μία αγορά δεν υπάρχει μόνο πώληση αλλά και Α Γ Ο Ρ Α !!! Αυτό κανονικά σημαίνει ότι οι επιχειρήσεις ανταγωνίζονται μεταξύ τους για την αγορά της ποιοτικότερης εργασίας. Για την επάνδρωσή τους με το υψηλότερου επιπέδου ανθρώπινο δυναμικό. Με την όσο το δυνατό μεγαλύτερη ενίσχυση σε σχέση με της ανταγωνίστριες εταιρείες.
Επίσης σε ‘καπιταλιστικές’ συνθήκες η κάθε εταιρεία υπάρχει και επιχειρεί επειδή υπάρχει και η αντίστοιχη ανάγκη στην κοινωνία. Άρα αν για οποιονδήποτε λόγο μια εταιρεία κλείσει μια άλλη θα πάρει τη θέση της, προκειμένου να καλύψει την υπάρχουσα κοινωνική ανάγκη.

Με αυτήν την διαδικασία εξισορροπείτε η παραγόμενη αδικία από την ύπαρξη ανεργίας και δημιουργούνται συνθήκες ανάπτυξης για τις αγορές και άρα την οικονομία γενικότερα.

Καπιταλισμός λοιπόν ?

Από την ημέρα της δημιουργίας της χώρας στο νου μας είχαμε μόνο τη δημιουργία μικρό ομάδων εξουσίας, φατριών και συντεχνιών. Από έναν ολόκληρο λαό προκρίθηκαν και έθεσαν τους όρους του ‘παιχνιδιού’ οι αυλοκόλακες, τα κατακάθια της κοινωνίας και τα πάσης φύσεως καιροσκοπικά καθάρματα.

Αυτοί έφτασαν σήμερα να αποτελούν και τους επιχειρηματικούς και πολιτικούς μηχανισμούς διαχείρισης πλούτου. Πλούτου που όμως δεν παράγουν και ούτε δημιούργησαν τις συνθήκες για να παραχθεί. Σαν βδέλλες απλά ζουν κάνοντας αφαίμαξη σε ότι όλοι οι άλλοι παράγουν. Έχουν διαμορφώσει το σύστημα στα μέτρα τους. Ένα σύστημα τραβεστί – καπιταλιστικός σοσιαλισμός ! Όταν πρόκειται να χορηγηθούν λεφτά στις επιχειρήσεις τους είναι υπέρμαχοι του ισχυρού κράτους ! Όταν οι εργαζόμενοι όμως θέτουν όρους για την δικιά τους ανάπτυξη, τότε πρέπει να εφαρμοστεί η σκληρότερη μορφή φιλελευθερισμού.

Εκβιασμοί και κουτοπονηριά είναι οι θεμελιώδεις αρχές αυτής της κλίκας, μόνο που οι αντιτρομοκρατική είναι κι αυτή στην υπηρεσία τους . . .