Για αρχή όλα απλά...

Με όπλο την εμπειρία του, από την όποια, κοινωνική ζωή, μπορεί κανείς να φθάσει σε ορισμένα απλοϊκά συμπεράσματα, για τον τρόπο λειτουργίας της σύγχρονης ανθρώπινης κοινωνίας.

Ένα τσούρμο άνθρωποι ήμαστε μαζεμένοι σε έναν συγκεκριμένο χώρο και καλούμαστε να επιβιώσουμε ο ένας με τον άλλον, με τον αρμονικότερο δυνατό τρόπο. Για να είναι, λοιπόν, δυνατή η αρμονικότητα, πρέπει άπαντες να είναι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ευχαριστημένοι. Για να συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει όλοι να έχουν τις ίδιες ακριβώς ανάγκες, να σκέφτονται, να πράττουν και τελικά να καλύπτουν τούτες τις ανάγκες με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

ΑΔΥΝΑΤΟ

Ευτυχώς, ΔΕΝ ήμαστε όλοι ΙΔΙΟΙ……

Δυστυχώς όμως ή ευτυχώς πρέπει να βρεθεί λύση. Και βρέθηκε. Εδώ και μερικούς αιώνες.

Όρια, σύνορα, περιχαράξεις, στεγανά, δικαιώματα, υποχρεώσεις και άλλα. Με μια πρώτη, γρήγορη ματιά σε αυτές τις λέξεις, μπορεί κάποιος να διακρίνει τα αρχικά στάδια της κοινωνικής διάρθρωσης. Με λίγη προσπάθεια παραπάνω, ίσως ακούσει και τους πρώτους διαλόγους.

- Εγώ μέχρι εδώ, εσύ μέχρι εκεί, εκείνος λίγο παραπέρα

- Και γιατί μόνο μέχρι εκεί? Αφού εκείνος ……

- Και ποιος είσαι εσύ που αποφασίζεις ?

Η απάντηση στην τελευταία ερώτηση ήταν και ίσως να είναι ακόμη, επιτακτική ανάγκη να δοθεί άμεσα. Ποιος απ’ όλους θα είναι αυτός που θα αποφασίζει. Στην αρχή ήταν ο θεός μέσω των εκπροσώπων του, των ιεραρχών και των ιερατείων. Αργότερα την εξουσία να αποφασίζει ανέλαβε ένας άλλος αντιπρόσωπός του επί της γης, με πιο φανταχτερά ρούχα, ο βασιλιάς. Τέλος, μετά από επαναστάσεις, σφαγές και πολέμους ήρθε η μεγάλη στιγμή. Το ποιός θα αποφασίζει, το αποφασίζει ο λαός. Ο οποίος δεν δίνει, πάντα, τούτη την εξουσία στον εαυτό του, καμιά φορά τον πιάνει η νοσταλγία, για τα φαντεζί ρούχα και τα ψηλά καπέλα, και ξεσκονίζει τις παλιές φωτογραφίες. Αλλά όπως και να χει, είναι ίσως η σημαντικότερη στιγμή στην μέχρι τώρα ιστορία του ανθρώπου. Οι πολλοί αναλαμβάνουν να διαχειριστούν, οι ίδιοι, τις ζωές τους.

Ο βασιλιάς και οι συμβουλάτορές του, αποκεφαλίζονται ή στην καλύτερη των περιπτώσεων διατηρούνται ως διακοσμητικά στοιχεία. Οι θέσεις της εξουσίας μετονομάζονται και φυσικά μεταλλάσσονται.

Το ανάκτορο γίνετε κοινοβούλιο, ο βασιλιάς γίνετε πρωθυπουργός, οι συμβουλάτορες μετατρέπονται σε υπουργούς και οι αυλικοί σε βουλευτές. Μόνο οι πατέρες των διαφόρων εκκλησιών παραμένουν σταθεροί στη δικιά τους, άκαμπτη, δορυφορική επί της προόδου, τροχιά. Η σπουδαιότερη όλων των αλλαγών που εδραιώθηκαν με αυτές τις διαδικασίες είναι ο τρόπος επιλογής των ανθρώπων που θα καλύπτουν τους νέους θεσμούς. Η αλλαγή της φυσιογνωμίας του ίδιου του λαού, των πολλών, από αμέτοχη μάζα σε ισότιμο τουλάχιστον, αν όχι απόλυτο, διαχειριστή των εξουσιών.

Η διαμόρφωση ενός καινούργιου κόσμου ξεκινάει.

Η λαϊκή συμμετοχή είναι γεγονός.

Στον καινούργιο αυτό κόσμο, όλοι έχουν δικαίωμα να επιλέγουν ποιός θα παίρνει τις αποφάσεις για τη ζωή τους. Έχουν πλέον την ελευθερία να σκεφτούν, αν και ποιος τους αρέσει, αν αξίζει κάποιος και ποιος είναι αυτός.

Το ακόμα πιο ωραίο είναι ότι άπαντες έχουν το δικαίωμα, πλέων, να θέσουν τον εαυτό τους στην κρίση των συνανθρώπων τους, προκειμένου να είναι αυτοί οι οποίοι θα παίρνουν τις αποφάσεις.

Αυτό όμως που είναι αξεπέραστα διασκεδαστικό, είναι η περιοδικότητα του φαινομένου. Όλοι μας, καλούμαστε να παίρνουμε αυτές τις αποφάσεις ανά τακτά χρονικά διαστήματα, κερδίζοντας με αυτόν τον τρόπο τη δυνατότητα να κατακεραυνώνουμε όσους μας κορόιδεψαν και να επιχαίρουμε όσους μας εξυπηρέτησαν.

Για αρχή λοιπόν όλα ωραία και απλά . . .